motto นี้ดีหรือปล่าว?

อาชีพที่ไม่ควรเป็น คืออาชีพนักวิจารณ์คนอื่น

— Inspiration for life (@be_inspiration_) July 31, 2015

ผมไปเจอ motto อันนี้ ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่า motto ได้หรือปล่าว เลยไม่แน่ใจว่าหมายความว่ายังไงนะครับ

เขาบอกว่า อาชีพที่ไม่ควรเป็น คืออาชีพนักวิจารณ์คนอื่น

คำถามคือ อะไรคือ อาชีพ และ อะไรคือคำว่า คนอื่น

ถ้าความหมายของอาชีพคือการเลี้ยงชีวิต การทำมาหากินล่ะก็ ผมเดาว่าการวิจารณ์นั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ส่วนอีกคำคือคำว่าคนอื่น คนอื่นในที่นี้คือคนไม่รู้จัก หรือใครก็ได้ที่ไม่ใช่เราแต่รู้จัก?

ถ้าคำว่าคนอื่นคือคนไม่รู้จัก ผมเห็นว่าจริง และควรปฏิบัติตาม motto นี้ คืออย่าไปวิจารณ์คนอื่นบนพืั้นฐานหรือมุมมองของตนเอง

เช่นไม่รู้จัก ดาราคนหนึ่ง เขาทำอะไรซักอย่างที่เรารู้สึกไม่โอเค เราวิจารณ์เขา โดยไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขา มุมมองเดียวกับเขา สิ่งนี้ไม่ควรทำ

แต่หากเป็นคนที่เรารู้จักและรักเขา เรามีสิทธิ์วิจารณ์เขาได้ครับ

อาชีพของผมคือผู้สอน ผมมีเหตุผลความจำเป็นที่ต้องวิจารณ์ผู้เรียนครับ

@be_inspiration_ แต่คนเราควรมีกระจกสะท้อนมุมมองไม่ใช่เหรอคะ ทุกอาชีพในโลกนี้ล้วนมีคนวิจารณ์ทั้งสิ้นค่ะ เพียงแต่ต้องใช้เหตุผลไม่ใช่อคติน่ะ^^

— ความรู้สึกของอักษร♻️ (@noonitlim) July 31, 2015

เห็นด้วยกับ reply นี้ ที่บอกว่าการวิจารณ์ที่มีประโยชน์คือต้องตั้งอยู่บนความไม่มีอคติ การที่ผมชอบที่จะซักถาม วิจารณ์ เพื่อให้แนวคิด (ของผมเอง)

ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมวิจารณ์ไปนั้นผู้เรียนมีสิทธิ์ที่จะโต้เถียงกับผมได้ โดยทั้งหมดตั้งอยู่บนพืั้นฐานของความไม่มีอคติ

ผมเคยดูภาพยนตร์ดังของ Pixar เรื่อง Ratatouille พ่อครัวตัวจี๊ด หัวใจคับโลก ในนั้นมีบทของนักวิพากย์อาหารดังของฝรั่งเศสชื่อ Anton Ego

ภาพจาก: https://exquisitelassy.wordpress.com/tag/ratatouille/


ที่ได้ให้แง่คิดที่ผมมักจะนำมาปฏิบัติตามอยู่ ขอ quote มาตามนี้ครับ

In many ways, the work of a critic is easy. We risk very little, yet enjoy a position over those who offer up their work and their selves to our judgment. We thrive on negative criticism, which is fun to write and to read. But the bitter truth we critics must face, is that in the grand scheme of things, the average piece of junk is probably more meaningful than our criticism designating it so. But there are times when a critic truly risks something, and that is in the discovery and defense of the *new*. The world is often unkind to new talent, new creations. The new needs friends. Last night, I experienced something new: an extraordinary meal from a singularly unexpected source. To say that both the meal and its maker have challenged my preconceptions about fine cooking is a gross understatement. They have rocked me to my core. In the past, I have made no secret of my disdain for Chef Gusteau's famous motto, "Anyone can cook." But I realize, only now do I truly understand what he meant. Not everyone can become a great artist; but a great artist *can* come from *anywhere*. 

แถม clip จาก YouTube ครับ

สำหรับผมเอง ผมอยากสรุปตรงนี้ง่ายๆ แค่ว่าเวลาอ่านอะไรที่ดูเหมือนจะดีบนอินเตอร์เน็ตขอให้คิดหลายๆ ตลบว่าสิ่งๆ นั้นคือดี คือถูกหรือไม่ แค่นั้นครับ