แก่แล้ว อย่าให้ใครด่าว่าแก่กะโหลกกะลา

คิดว่าตัวเองโตขึ้น แก่ขึ้นอยู่นะ

อยู่มานานก็ควรจะมองอะไรให้เป็นธรรมชาติธรรมดาทุกอย่างก่อน

แต่นี่ทำไมเหมือนกลายเป็นคนมองแง่ร้ายก่อน

คำว่าแง่ร้ายไม่ใช่ว่าจะมองว่าอะไรหรือใครจะต้องร้ายกับเรา

แต่มองแค่ว่าที่มีอะไรดีๆ หรือที่เขาดี จริงๆ แล้วมันคือดีจริงๆ

หรือเพราะมีอะไรมาปรุงให้มันเป็นแบบนั้นไหม

มองความสุขใดๆ ของตัวเองหรือของใครๆ ว่ามันดูฉาบฉวย

มันคือสุขจริงๆ ไหมนะ

หรือเราหรือเขา แค่แสดงออกมาให้ใครๆ เห็นว่ามีความสุข

มันแค่ประเดี๋ยวประด๋าว แว่บต่อมาก็พบต่อไปอีกอยู่ว่าชีวิตนี้เป็นทุกข์

หรือว่าเรามองผิดอีก

จริงๆ เขาหรือเรามีความสุขกับสิ่งๆ นั้นจริงๆ

หรือยังไง?

ยิ่งอยู่นาน โจทย์เดิมที่ไม่เคยตีออก กลับยากขึ้นเรื่อยๆ

แทนที่ประสบการณ์จะช่วยให้เราเข้าใจอะไรได้มากขึ้น

หรือว่าที่เรานั่งคิดอยู่นี่มันคือเราเข้าใจมันมากขึ้น

หรือยังไง?